i nie bylo juz nikogo

Kiedy znalazłam mieszkanie. Na które byliby mnie stać. Ucieszyłam się. W głowie widziałam huz siebie tam.  Wracającą z pracy siedzącą samotnie. Ale nie przeszkadzało mi to.

Potem się zastanaowilam na tą miłością. Czemu nie mówiłam że go kocham. Męczyło mnie to.  

I tak pomyślałam nad tymi chwilami w domu Kiedy przy codziennych czynnościach patrze na niego i widzę go jak się uśmiecha,  gesty słowa które wypowiada i które sprawiły że się w nim zakochiwałam przez te lata.  A potem wywraca cały świat i znów słyszę krzyk, pretensje, to głosu rozkazujący zakazujący z pretensjami. I słyszę w głowie jedynie "nie musisz tego znosić. Masz wybor" nie musisz tak żyć.i to napawa mnie nadzieja. Ze mam jeszcze szanse